Zr. Luci, de apotheek en lolly's

Maandag 16 april 2018
Vanochtend hebben we een soort van planning gemaakt voor deze week zodat we weten wat we willen doen. Vanochtend zijn we nog een keer langs geweest bij Mama Ngina, om George nog te zien en een doos potloden af te geven. Zowel de kinderen als het personeel waren blij ons te zien en ontving ons hartelijk. Naast de kamer die we hebben opgeknapt hoorde ik de hele tijd een hond janken. Maar om nou het slot van de deur te halen en zomaar binnen te stappen vond ik nogal onbeleefd. Het gejank bleef, dus uiteindelijk toch zo brutaal geweest om te gaan kijken met een student. In de hoek van de kamer stond een doosje dat bewoog... Dat had ik totaal niet verwacht. Ik vouwde het doosje open en er zat een puppy in die even bleef liggen... Hij lag er digonaal in, omdat hij anders niet paste. Ook was het doosje maar 15 cm hoog dus kon hij ook alleen maar liggen. Het zag er echt enorm zielig uit. We hadden besloten dat we hem absoluut niet terug gingen stoppen dus zijn naar het kantoor gelopen om te vragen waarom de pup daar opgesloten zat. Ze wisten van niks, maar ze zeiden dat het zou kunnen zijn dat iemand hem wilde weggeven. We hebben gezegd dat hij als hij perse in een doos moet ze een grotere doos moeten gebruiken omdat je geen dode hond kunt geven aan iemand en je een puppy in zo'n klein doosje niet lang kunt bewaren... Voor toen dus even de pup gered, maar waarschijnlijk doen ze de volgende keer weer precies hetzelfde, helaas. Na nog wat gespeeld en gegooid te hebben met de kinderen (Nina als klimrek is enorm grappig! Vooral als ze je helpt om een salto te maken) doorgereden naar het ziekenhuis. Toen we daar het terrein opliepen kwam ineens het verhaal in me op wat de studenten hadden verteld. Dat die bij een geboorte waren geweest van een dood kindje. Dat werd gelijk weggehaald bij de moeder, ingewikkeld in doeken en in een kast gelegd...
Wij hebben gesproken met het managment en gevraagd wat ze nodig hebben voor het ziekenhuis. Hij mailt ons als het goed is vanavond zodat we morgen spullen kunnen halen en het kunnen brengen. Het was een erg leuke man. Hij heeft gestudeerd in België en kent een paar woordjes Nederlands. Planning van vanochtend alweer veranderd en naar Zr. Lushi gereden bij St Claire. Dat is een school en weeshuis. Toen we aankwamen kregen we fruit aangeboden, het was een sinasappel maar dan met een harde groene schil. Daarna hebben we een kleine rondleiding gekregen en gaven we het geld. Ze heeft een bewijs geschreven dat wij het hebben gedoneert en gaat er school uniformen van laten maken. Ze mailt het bonnetje naar mij toe als het klaar is. Ze zei dat ik dan terug moet komen om te bekijken hoe het was geworden en hoe blij de kinderen er mee zouden zijn. Ik weet niet meer hoe we erbij kwamen, maar op een gegeven moment ging het over de kerk en god. Je bent een zuster of niet hé. Natuurlijk zeg je dan dat je ook gelovig bent! Anders krijg je een hele discussie, maar die kregen we alsnog op een of andere manier. Want de zuster was enorm verdrietig dat wij als hollanders de kerk uit lieten sterven. Het voelde als een preek toen ze zei dat wij er verantwoordelijk voor waren dat onze kleinere broertjes en zusjes nog naar de kerk bleven gaan en ook zuster of priester werden zodat het bleef bestaan. Ik zei een paar keer 'ja' achter elkaar, omdat ik het begreep. Maar Zr. Lushi zei dat ik geen 'ja' meer mocht zeggen. Ik kon absoluut niet peilen hoe ze zich voelde, dat vond ik nog het lastigste van allemaal. Het was echt een diepgaand gesprek over wie ons gemaakt had (god dus volgens haar), wie voor ons eten zorgde en waar wij in geloofde. Na ongeveer 3 kwartier kwamen er 2 vrouwen die Zr. Lushi nodig hadden. Dat was een goed moment om terug te gaan naar Kisumu. Hallalujah!

Dinsdag 17 april 2018
Vanochtend vroeg opgestaan, althans, vroeger dan normaal. Aangekleed, ontbeten en naar de bank gereden om geld te halen want we hadden afgesproken om 10 uur bij het ziekenhuis te zijn. Natuurlijk lukte dat niet. Hadden ruim 2 uur de tijd, maar Sammy wilde ons helpen om goedkoper uit te zijn door naar een goedkopere apotheek te rijden. Hier was het inderdaad stukken goedkoper, maar hadden ze niet alle spullen. Dus toch naar de apotheek waarover het ziekenhuis het had zodat we in 1x alles zouden kunnen halen. Hier kwamen ze met een hele andere prijs dan dat de manager van het ziekenhuis had opgeschreven. 'Tuurlijk!' Dachten wij. We zijn blank, dus... Maar na heel wat gedoe, tijd en gebel met het ziekenhuis bleek de lijst met prijzen van 3 jaar geleden te zijn. Hebben gekozen om de injecties tegen Rabius mee te nemen en af te leveren bij het ziekenhuis. Onderweg vroeg ik aan Sammy waarom het verschil zo groot is tussen de apotheken hier. Hij vertelde dat wij de orginele medicijnen hebben gekocht. Dat is zegmaar hetzelfde als een tas of schoenen van weet ik veel wat voor duur merk voor 1000 euro en je de neppe chinese versie koopt.
Toen we bij het ziekenhuis aankwamen kwam de manager ons met toeval tegemoet gelopen, hij had een andere afspraak dus we gaan donderdag terug en krijgen dan een rondleiding door het ziekenhuis. Misschien kan ik daar wel 3 weekjes werken als Marga en Nina terug naar huis zijn en ik nog in Kisumu zit.
Na het ziekenhuis naar Sarah's huis gegaan. Mooi huis! Thee gedronken en pannekoeken gegeten. Beetje raar, maar voor we het doorhadden was het ineens 4 uur! Het was erg gezellig, haha. Nog even om boodschappen gegaan, soep gemaakt en tijdens het eten kwam de man die elke dag even komt kletsen. In het swahilli... Hij begon ons vandaag gewoon na te praten. Was best grappig, want ze kunnen de "G" niet uitspreken. Ik gebaarde dat de soep heet was en hij stak z'n tong uit, denk dat hij bedoelde dat ik m'n tong niet moest verbranden. Toen ik m'n tong uitstak en hij m'n tongpiercing zag vielen z'n ogen uit z'n hoofd! Hij snapte er niks van, whaha! Nien dus ook maar even haar navalpiercing laten zien, dubbele shock!
Vanavond chillen en filmpje kijken.

Woensdag 18 april 2018
Vanochtend zijn we met Benson naar zijn huis gegaan. Hij woont achteraf in een klein huisje met zijn vrouw en 4 kinderen. Zijn zoontje heeft de sikkelcelziekte en de woonkamer is net iets groter dan de stal van mijn verzorgpony. Van Piet en Ineke hadden we 2 voetballen meegekregen voor zijn zoontje Rende. Benson vroeg welke hij wilde en was erg blij dat we zeiden dat ze allebei voor hem waren. Benson liet foto's zien en daarna zijn we naar Bentor gelopen, dat was vlakbij. Bentor heeft een klein winkeltje waar ze lolly's tomaten, eieren enz verkoopt. Ze heeft 6 kinderen waarvan de oudste gehandicapt is. Haar 1na oudste dochter is 20 jaar en heeft 2 kinderen. Een van 3 en een van 2. We besloten spontaan om aan haar te vragen of ze iets nodig had en dat wij wel boodschappen wilde doen voor haar. Hetzelfde gold voor Benson. Ze maakte een lijstje en wij naar de supermarkt. De terugweg was krapper, haha! 2 dozen en 3 mensen op een scooter. We zaten in ieder geval zo klem dat je er niet af kon schuiven! Bentor was enorm blij met de boodschappen. En wij waren blij dat we hun iets konden bieden. Nog wat gekletst en foto's gemaakt. Aida wilde een selfie met ons en stuurde die naar haar vrienden. Het is natuurlijk super gaaf om 2 muzungu's op je bank te hebben zitten! Na ons bezoek hebben we lolly's gekocht en toen die op waren zijn we overgegaan op zuurtjes. Minstens 100 kinderen kwamen aanrennen om een snoepje te halen. Aan het eind natuurlijk betaald. 600zoveel chilling. Hebben daar 700 van gemaakt. 700 chilling is €5,65. 100 kinderen blij maken met €5,65 euro. Het was echt super leuk! Het was een gezellig bezoek, hebben weer wat kunnen doneren en 100 blije kinderen. We zijn in de middag doorgeden naar Java, een restaurant. Toen we het erover hadden werd me eigenlijk pas duidelijk wat voor bijzondere vrouw Bentor is. Een alleenstaande moeder die woont in een sloppenwijk met 6 kinderen, waarvan 1 gehandicapt en haar dochter van 20 al 2 kinderen heeft waarvoor ze ook nog zorgt. Je ziet hier veel mensen die hun kinderen achterlaten bij een weeshuis en zij doet dat niet... Ik ken haar niet heel goed, maar het lijkt me echt een sterke vrouw!