18 t/m 24 juni 2018

Maandag 18 juni 2018
Vanochtend gingen we ervanuit dat we vandaag niet naar de Monkey Rock zouden gaan aangezien Francis niet meer gereageerd had op het sms'je.
(Haha! Gister avokd zaten we trouwens zonder stroom dus hebben we geprobeerd kaarsen aan te steken. Dit viel alleen nog niet mee met lucifers die binnen 5 seconde uit gaan en kaarsen waarvan het lontje niet brand in het kaarsvet)
Ook had ik nog niks van Agnes gehoord over de tasjes. Omdertussen wel Benson gebeld of we de binnenlanden in konden. Toen ik Francis belde en zei dat ik een sms gestuurd had zei hij: "oh, let me check!" waar hij vervolgens niet op terug belde. Benson ook een sms gestuurd en toen ik hem belde zei hij: "oh, let me check!" waarop hik vervolgens ook niet terug belde. Mannelijke Kenianen... Agnes kwam wel meteen met dat ze donderdag om 6 uur de tasjes komt brengen. Top!
Was even een geregel, maar we gaan morgen naar de Monkey rock en konden vandaag naar Bensons familie in de binnenlanden. Hij stond al voor de deur, dus even snel onze spullen gepakt en boodschappen gedaan voor zijn familie. Trofena, de vrouw van Benson, wilde nog even douche en de kids eten geven voor zover ik begreep dus zette Benson ons af bij Pabari terwijl we ondertussen een taxi hadden geregeld. Dat was makkelijker dan een matatu, overstapoen en nog een stuk op de piki. En bijna net zo duur, want we gingen met 6 personen.
Rond een uur of 12 opgehaald en in de auto gestapt. Met 4 achterin zat toch krapper dan dat ik dacht. Lekker scheef ook.
Maar na een uurtje waren we er al. Er was een soort veldje met verschillende huisjes erop. Benson liet het huisje zien waar hij geboren was en z'n moeder had gewoont. Hij liet ook zijn eigen huisje zien. En het huisje waar hij eerst woonde, met een rietendak.
Even een rondje gelopen en de buurt verkent. We kwamen bij een hutje met een varken in de tuin. Super grappig! Was een nieuwsgierig beest. Binnen was zijn tante en zijn oom werd wakker gemaakt omdat wij er waren. Hij lag te slapen, dus vonden wij het wel sneu dat hij wakker gemaakt werd. Maar aan zijn gezicht te zien vond hij het alles behalve erg! Fantastisch vond hij het om mzungu's in z'n hutje te hebben. Hij liep moeilijk, met een stok in elke hand kwam hij langzaam vooruit geschoven. Hij kon geen engels, maar Benson vertaalde wat hij zei. Dat hij vroeger een sterke man was en heel wat gebouwd heeft, maar nu zwak is omdat hij oud is geworden. Maar ook dat hij het accepteerd omdat het 'gods wil' is. Toch leek het alsof hij er wel wat moeite mee had.
Stukje verder kwamen we op een soort veldje zonder huisjes. Heerlijk rustig! Je hoorde alleen de vogels en koeien op de achtergrond.
Terug bij de huisjes van Bensons familie werd er eten klaat gemaakt. Eerst thee met koekjes en toen we erachter kwamen dat het ondertussen al half 5 was kwam de oegali, rijst, skoemawiki en kip.
Even gegeten terwijl ondertussen het varken ontsnapt was en ook even kwam kijken. Die rook natuurlijk het eten!
Wij aten buiten bij de mannen en de vrouwen zaten binnen in een hutje. De mannen zaten al de hele tijd bij ons buiten terwijl dr vrouwen druk bezig waren met het halen van water en het voorbereiden van het eten. Wat een verschil...
Toen we bijna klaar waren met eten kwam er een gehandicapt jongetje aanlopen. Het was een jongetje, niet omdat je het kon zien aan z'n mooie gezichtje maar omdst hij alleen een t-shirt aan had. Kan gewoon!
Later zagen we iemand zoeken die hem vervolgens weer mee nam naar huis. Maar niet snel daarna was hij er alweer. En ook de vrouw die hem kwam halen. Hij kreeg een pak rammel en werd weer naar hujs gesleurd. Toen hij vokr de 3de keer wegrende en naar ons kwam zeiden ze iets in het swahilli waarvan Wies en ik dachten dat het iets was als "ah joh, laat maar. Dit is nu al de 3de keer, we passen wel even op hem" en toen bleeftie bij ons.
Aan het eind van het bezoek nog even foto's gemaakt omdat ze op de foto met ons wilde en naar huis gereden. Nu met 5 achterin want Rende wilde bij Wies zitten. Die viel al snel in slaap. Ook David sliep. Tegen Wies aanhangend. Ik was wat aan het knikkebollen maar als ik zou gaan slapen zou ik dat vanavond niet meer kunnen. Thuis weer even m'n telefoon gecheckt, want had de tijd geen bereik in de middle of nowhere.
Savonds gekaart en nu slapen!

Dinsdag 19 juni 2018
Vanochtend om 8 uur de wekker gezet zodat we om 9 uur zouden kunnen vertrekken naar de Monkey Rock. 9 uur was er niemand. 9.15 uur was er niemand. 9.30 uur toch maar even gebeld. Geen reactie. 9.45 uur opnieuw gebeld, geen reactie. Om 10 uur Sarah gebeld met dat we om 9 uur hadden afgesproken met Francis. "Oh... Ja, Francis is in Busia. Ik zou er niet vanuit gaan dat hij jullie vandaag nog op komt halen..." en vlak daarna klonk er een enorme zucht van Wies. "Hoe kandie dat dan met ons afspreken?!" Vroeg ze. Tsja, daar wist ik het antwoord niet op.
Benson gebeld en die was er binnen 2 minuten. Was wel ff rijden op de piki naar de Monkey Rock, maar de moeite waard. We hadden geen gids en er stond op internet dat je die toch wel nodig had. Dus Benson liep mee naar boven. Al snel werd het stijler en kwamen er rotsen. Het was wel echt heel mooi! We hadden goed weer, was wat bewolkt, maae droog en niet super warm. Na het eerste uur vroegen we aan Benson of hij dit nog leuk vond en zei duidelijk nee. Gezegd dat hij best terug naar beneden mocht gaan en als hij niet wou ook echt niet verder die berg op hoefde. Wies en ik kregen een beetje het idee dat hij dat niet wilde omdat hij ons moest beschermen, maar uiteindelijk istie toch maar naar beneden gegaan. Wat drinken, een koek en een stuk pizza meegegeven. Tussen de grote rotsen door zagen we koeien en geiten lopen en begon er 1 van de 2 mannen die erbij hoorde voorzichtig achter ons aan te lopen. Heel lief hakte hij met zijn kapmes 2 grote stokken af waar we mee konden lopen. Hield netjes afstand als we even stil stonden om foto's te maken of van het uitzicht genoten. Later kwam er een andere jongen. Een jongere jongen. Die was wat opdringerig en wilde ons naar de Monkeyrock brengen. Gezegd dat we met die andere kerel mee liepen en het dus niet nodig was, maar dat begreep hij niet helemaal. Op een gegeven moment kwamen we bij een soort hekje waar we doorheen moesten en vroeg de jongen: "Hoeveel ga je ons geven als we je naar de Monkeyrock meenemen?" Maar daar hebben we maar geen antwoord opgegeven.
Toen ik dacht dat we er bijna waren, waren we er niet... We moesten nog een heel stuk verder naar de punt van de berg. Maar toen we daar waren was het echt wel gaaf. Daar waren pas grote rotsen waar je op kon klimmen! Door de wolken hadden we niet echt een heel ver uitzicht, maar toch was het erg mooi. Boven op de berg wat gegeten en gedronken. Wies en ik helemaal voorbereid. Genoeg eten, genoeg drinken, stevigste schoenen aan die we bij hebben. En toen keek ik naar de mannen, ondertussen waren dat er 4 geworden. Geen eten bij, geen drinken, liepen op slippers en 1 van hun had een klein radio'tje. En toen dacht ik 'tsja, wat doen wij eigenlijk ook moeilijk allemaal...'. Boven op de berg belde Nowe. Hij vertelde dat hij in Kisumu was, bin de Accasia busstation en we elkaar wel even konden zien. Tsja, ik zat boven op een berg! Dus dat ging hem noet worden.
Nog even aan de andere kant gekeken en toen ik aankwam liepen er wel 10 gekko's snel van me weg.
Daarna begonnen aan de weg naar beneden. Dat koste qua ademhaling en hart wat minder moeite, maar voor m'n kniën en bovenbenen wel wat meer. Het is zwaar om jezelf tegen te houden, maar toen ik afkeek hoe snel die mannen naar beneden liepen met hun lichte voetenwerk en ik meer vaard maakte en sneller pasjes nam ging bet bijna vanzelf. Wel waren m'n benen moe hoor! 3 uur omhoog en 2 naar beneden!
Benson had de hele tijd beneden zitten wachten. Aan hem gevraagd wat een normale prijs was om die mannen te geven. "Allebei 100" zei hij. De aardige kerel 150 gegeven omdat een groter stuk met ons mee had gelopen en ook wel op ons wachtte en voor stokken zorgde. De jongen 100 chilling gegeven, reactie: "It'a only 100?!" zei hij tegen Benson. Jep, dat klopt. Vond het zelf ook wel erg weinig, want Frnacis hadden we 20x zoveel betaald. Maar aan de andere kant hebben we gezegd dat hij niet mee hoefde te lopen en als Benson zegt dat dat een normale prijs gaan we natuurlijk niet veel meer betalen.
Terug gereden naar Kisumu. Begon wat te regenen en waren bezweet dus was best koud.
Nog even snel langs de supermarkt en bij een soort kapper een afspraak gemaakt om m'n haar in te laten vlechten. Nog even gevraagd hoe duur het nou was. En dat was ineens 2000 chilling minder dan de vorige keer toen ik het vroeg. Apart...
Thuis even voetje gebaden in het zwembad en gedoucht, want dat was wel nodig!
Gejatzeed met mn voetje omhoog. Dat ik hem 2x verzwikte voel ik nu toch wel, maar morgen naar Rangala, lang in de bus dus niet zoveel lopen.

Woensdag 20 juni 2018
Vanochtend weer vertrokken naar Baby Home in Rangala. Toen we binnen stapte hadden de 2 studenten de baby's mooi aangekleed en waren foto's aan het maken. Die gaan natuurlijk ook bijna naar huis. Vinden het ook een beetje dubbel, leuk om iedereen thuis weer te zien en te douche, maar na een week zouden ze wel weer terug kunnen. Die mening deel ik absoluut! Duurt toch wel weer 2 jaar voor ik weer terug ben... Dan is Little Joppe al 3!
In de keuken even met Zr. Augustin gekletst en ik kwam net binnen toen de mannelijke kok een mes op de keel van een kip hield. Goed moment. Hij wachtte wel even, maar toen we ons omdraaide en wegliepen hoorde we aan de kip wat er gebeurde...
Even Nowe gezocht en hem aan Wies voorgesteld. Gevraagd of we zaterdag nog een keertje met hem naar zijn oma kunnen om een matras te geven, dat was wel mogelijk. Even een rondje gedaan over de compound. Ziekenhuisje laten zien waar het nu een stuk drukker was dan de vorige keer. En daarna even thee gedronken. Na de thee was Little Joppe wakker en konden Nowe, Litlle Joppe en ik mooi met z'n 3en nog even op de foto. Nowe ging even kijken of z'n voetbalmaatjes op het veld waren want we wilde natuurlijk wel een foto als die mannen hun tenue aanhadden. Wies en ik hebben even geholpen met het eten geven van de peuters en liepen daarna naar het voetbalveld. De school was uit dus iedereen riep weer 'mzungu, how are you!' Bij het voetbalveld zagen we ontzettend veel kinders, maar Nowe was er niet. Ook daar was een school uit en Wies en ik waren reuze intressant! Op een gegeven moment waren we helemaal omringd door kinders in hun schooluniformpjes. En begonnen ze lawaai te maken toen ik iets uit m'n tas haalde. Een telefoon! 'Foto! Foto! Foto!' Riepen ze. Jazeker, een selfie! Iedereen begon te zwaaien, te springen en nog harder te schreeuwen dan dat ze al deden. Toch kan ik daar wat beter tegen dan wanneer volwassen mannen dat doen. Plus dat deze kids niet aan ons zaten, dat vond ik wel netjes.
Maar Nowe was er niet, dus op een geveven moment maar terug gelopen naar Baby Home. Het werd een hele optocht want het eerste stukje volgde ze ons. 'What's you're name?' Vroegen ze. En ik zei "Nina..." dus schreeuwde ze 'Nina, Nina, Nina, Nina!' En dit was ook bij Wies, haha!
Terug bij Baby Home hadden we Nowe snel weer gevonden, die kwam ook net terug en zei dat iedereen op het voetbalveld verzamelde. Hadden wij niet gezien, maar goed. Terug gelopen en de mannen kleede zich om. Nowe hield z'n lange broek aan, maar van mij moest ook hij toch echt even z'n broek uit en een voetbalbroekje aan.
Groepsfoto van de mannen gemaakt en toen was ik wel weer klaar. Maar hun dus niet... Selfie hier. Selfie daar. Selfie zo. Selfie met een oude koelkast Nokia omdat hij de enige van de groep was met zo'n oud ding. Grapjas, haha.
Vanaf het voetbalveld met de piki naar Ugunja gereden en daar op zoek gegaan naar een eet tentje. Tsja, daar heb je er niet zoveel. Op een gegeven moment kwamen we bij een soort café'tje en bestelde we rijst met kip. Ze zei dat ze dat hadden, maar dat werd oegali met skoemawiki en kip. Oegali hoefde ik echt niet. Smaakt naar niks eigenlijk en vind ik in m'n mond voelen als klei. Niet lekker dus!
De kip wel, lekker eten met je handen.
Vervolgens op zoek gegaan naar de winkel voor kippenvoer. 50 kilo gehaald en achterop de piki gebonden. Eunice was blij! Heeft met de vorige zak 1.5 maand gedaan en kan nu dus weer 1.5 maand vooruit. De kipjes gezien, die zien er goed uit! Nog even binnen gezeten en Sylvia was al flink gegroeid! Nu 6 weken oud. Om 5 uur de bus terug gepakt naar Kisumu en daar was het al donker toen we aankwamen. Benson heeft ons opgehaald bij de bushalte. Lopen was niet zo'n goed idee, want in de 20 meter die we naar Benson moesten lopen werden we al best wel "lastig gevallen". Overdag zeggen ze natuurlijk ook allemaal dingen tegen je, maar in het donker is dat toch anders...

Donderdag 21 juli 2018
Vandaag (bijna) de hele dag in het ziekenhuis gezeten... Maar niet voor Wies of mezelf, dus dat was wel positief! Het was voor Rende. Heeft afgelopen 2 maanden 4x een crisis gehad door zijn sikkelcelziekte en vroegen ons af of een universiter ziekenhuis hem dan beter zou kunnen helpen.
Om kwart voor 11 waren we in het ziekenhuis. Kaartje getrokken, maar de tv deed het niet waar de nummers op kwamen te staan dus mochten gelijk doorlopen naar dokter Aliboy.
Daar best wel even gewacht en de situatie uitgelegd. Hij verwees ons door naar de kinderafdeling. Hier gevraagd wat de volgende stappen zouden zijn, want Benson was met ons mee, maar Rende was ziek thuis. Ze hadden Rende wel nodig om verder onderzoek te doen, dus heeft Benson hem en zijn moeder opgehaald terwijl Wies en ik wachte in het ziekenhuis. Duurde best wel even voordat hij terug was en toen moesten we ook nog wel een flinke tijd wachten. Alleen een fles water bij, dus we kregen op een gegeven moment ook echt wel honger. Toen zat er ook nog een brutaal kind in de wachtkamer. Nou ja, ik vond hem best brutaal. Denk een jaar of 5/6 en die stuurde z'n moeder van de stoel af omdat hij daar wilde zitten. Dat zou ik dus echt niet pikken, maar zij wel en schoof een stoel op. Dit gebeurde niet 1x maar 5x. Op een gegeven moment had hij een lolly die hij liet vallen. Z'n moeder zei 3x dat hij die niet terug in z'n mond mocht stoppen omdat dat onhygiënisch was terwijl ze ondertussen al een andere tevoorschijn haalde, maar hij stopte hem gewoon lekker terug in z'n mond. Wat deed z'n moeder toen? Helemaal niks. Ze pikte alles en leek alles goed te vinden. Dan snap ik wel datie zich zo gedraagt...
Tussendoor maar even wat drinken gehaald want amai amai.
Langs het lab geweest voor bloedonderzoek en 2 uur zitten wachten op de uitslag. Zou 5 tot 60 minuten duren. Dus maakte nog een grapje dat dat dan 1.5 uur is, maar het duurde nog langer.
Rond half 6 hadden ze de resultaten van het bloedonderoek en werd er medicatie voorgeschreven. Nog meer wachten wachten wachten bij de apotheek en om kwart over 7 konden we het ziekenhuis uit. Gelukkig hadden we hier een hele dag voor uit getrokken, want dat was wel nodig.
Met Benson en Rende gegeten bij de KFC en lekker naar huis!

Vrijdag 22 juni 2018
Vanochtend naar de haarsalon geweest en m'n haar in laten vlechten. 1 iemand begon vingervlug de extensions in te vlechten. Ondertussen kletsend met een andere man die daar oom werkte. Ze kon vlechten zonder te kijken dus kon ondertussen ook tv kijken en nam later haar telefoon op om gezellig te kletsen met de gene aan de andere kant van de lijn. Lijkt me best prima werken. Beetje tralalala. Na een tijdje begon de eigenaar en nog iemand anders mee te vlechten waardoor ik omringd werd dkkr 3 Kenianen die bezig waren met m'n haar.
Na 2 uur was ik er wel een beetje klaar mee. Eerst hadden ze aan m'n haar getrokken om die extensions in te vlechten en dat hing ze vervolgens opzij. Later maakte ze dat af, maar werd er dus voor de 2de keer aan m'n haar getrokken. Dat voelde je wel zegmaar.
Na 3.5 uur waren ze al klaar! Best wel snel dus! Alle losse en overige haren werden weggehaald, de puntjes nog even bijgeknipt, m'n hoofdhuid ingesmeerd met olie tegen uitdroging, nog even geföhnd en in een staart gedaan. Vond dat allemaal wel erg netjes.
Rond een uur of 1 stond ik buiten. Wies was iets met verzekeringen in Kenia aan het regelen dus even buiten een peukie gedaan. Langs de safaricom gelopen en boodschapoen gedaan. Rond een uur of 3 "gelunched". Benson weer gebeld en klambo's gehaald. Nog even op de masaimarkt gekeken en een schaakbord gekocht. Niet dat ik kan schaken, maar het bord is wel erg mooi, haha!
Gekookt en weer gezellig spelletjes gedaan

Zaterdag 23 juni 2018
Vanochtend op Nowe gewacht bij de Accasia. Samen met hem in de bus naar Homabay gestapt. Na een uurtje waren we er al!
Achterop de piki bij de jongen die ons elke keer het laatste stukje naar zijn oma gebracht heeft. Onderweg Ezekiel nog tegengekomen die reed de andere kant op met zijn piki. Na aankomst bij Nowe's oma even gezeten. Praten niet echt, want ze kan geen engels. Das toch best lastig. We wilde een matras halen en Nowe zei dat hij wel iemand kon sturen. Die kerel zei dat een matras 5000 chilling zou zijn. Yeah right, denk het niet... Dus uiteindelijk toch maar even meegegaan. We waren er al snel en het was echt geen 5000 chilling!
Matras werd dubbelgevouwen en hebben wies en ik achterop de piki vastgehouden. Was gekukkig niet heel erg zwaar, maar het ving wel wind. De oma van Nowe vond het geweldig. Er werd nog even een paal weggehaald die het dak ondersteunde in de "slaapkamer" en toen kon het matras erin. Ze ging er meteen op liggen. Die zal vannacht wel lekker slapen! 80 jaar en dan op een riete matje liggen met een hobbelige ondergrond lijkt mij niks en ik ben pas 21.
Gevraagd of Nowe even een rondleiding kon geven. Liepen langs het huisje van z'n oom en tante waar we de vorige keer die vieze dikke drinkachtig pap kregen, blegh! Doorgelopen naar een soort winkeltje en daar wisten ze m'n naam. Das toch wel leuk. Hartstikke vriendelijke mensen!
Bij een ander hutje van zijn familie of vrienden kregen we op een gegeven moment nootjes. Grondnoten? Die wij in Nederland normaal eten, maar hier koken ze die. Nja, was wel te doen, maar sommige waren wat snotterig. En weer die thee met melk. Toen het voor m'n neus stond bedacht ik dat ik gewoon 'nee' had moeten zeggen... Wel was er een lieve pup. Nog erg jong die nog niet zo goed in een rechte lijn kon lopen haha.
Nog even gekeken vanaf de berg naar het Lake en toen met de bus terug. Maïs en nootjes mee voor Nowe. Wies en ik zaten wel prima voorin, Nowe zat net als wij alle 3 op de heen weg behoorlijk opgevouwen achterin het busje. Eerst een banaan naar achter doorgegeven. Toen een fles water. En bij de chiod vroegen ze of hij ook wacht mocht en het wilde delen.
Uitgestapt in Kisumu. Toen kwam er al snel een bus voorbij waar Nowe de tas met maïs ingooide, vervolgens de pinda's, snel doei zei en zelf de bus in vloog. De bus bleef zelf ook zachtjes doorrijden dus daarom die haast. Maar een echt afscheid was het niet... Geloof ook wel dattie dat erg moeilijk vind/vond.
Wies en ik zijn naar huis gewandeld, even wat gedronken, een vestje gepakt en naar Dunga Hill Camp gereden. Dit keer waren we wel op tijs voor de zonsondergang, maar was het wat bewolkt. Weer de lekkere kip besteld en gegeten. In de verte bliksemde het boven de bergen. Wij hadden er geen last van, was wel gaaf om af en toe zo'n flits te zien. De lucht werd er een seconde helemaal rood van.
In het donker terug gereden en op Pabari weer spelletjes gespeeld!

Zondag 24 juni 2018
Gisteravond hadden Wies en ik besloten om een keerthe geen wekker te zetten. Tot nu toe was ik toch altijd door het licht wakker, dus dat leek me wel een goed idee ondanks ik me moe voelde.
Sochtends om half 7 wakker geworden door het licht, maar vervolgens weer in slaap gevallen tot half 11! Was dus toch wel wat moeier dan dat ik dacht.
Toen ik aan het ontbijten was kwam de jongen die hier werkt me halen omdat er een of andere Tony voor de poort stond. 'Tony? Die ken ik niet' dacht ik. En inderdaad, toen ik bij de poort stond stond er een man die me niet heel bekend voorkwam. Hij vroeg of ik hem herkende en wist wie hij was, dus zei ik maar gelijk van niet. Schijnbaar ben ik een keer bij hem achterop de piki gestapt. Nu vertelde hij dat gister zijn vrouw is overleden tijdens de bevalling en het kindje nog in het ziekenhuis lag. En hij wilde geld om naar Busia te gaan. Hoe hard ik het ook vond heb ik gezegd dat hij moet werken voor z'n geld. Hij heeft immers een piki. Maar toen kwam hij met het verhaal dat hij de rekening van het ziekenhuis heeft moeten betalen en zijn baas hem ontslagen heeft.
Terug in het huisje keek Wies me nieuwsgierig aan. Verhaal uitgelegd en die vond het raar. Tsja, het was eigenlijk ook wel raar...
Later even m'n spullen uitgezocht wat ik mee terug naar huis neem en wat hier kan blijven. Resultaat: een grote bagagetas vol met spullen voor Benson en Bentor die bijna niet meer dicht kon. 6 handoeken, washanden, zonnebrand, broeken, t-shirts, anti muggenspul, nog een paar balonnen, enz enz.
Met tas op de piki de sloppenwijken in en daar de spulletjes verdeeld. Bentor was ontzettend blij, haha! En de nagellak kreeg zelfs een kusje.
Vervolgens de rest afgegeven bij Bensons huis en die heeft ons afgezet bij Tuskys. Nog even wat boodschappen gedaan en gekeken voor een telefoon. Terug naar huis gelopen met de enorme tas en een oaar boodschappen. En nadat we de heuvel op waren gelopen kwam ik erachter dat je er een hendel uit kan halen en hem kan slepen. Toch een stuk makkelijker!
Thuis gekookt en zoals gewoonlijk spelletjes gedaan