21 t/m 27 mei 2018

Maandag 21 mei 2018
Vanochtend weliswaar "wakker geworden" door de wekker. Was al 3x wakker geworden, maar weer omgedraaid en ineens was het 9 uur! Na het ontbijt Benson gebeld en naar de office gereden voor de brief om bij Joyland te werken. We hadden tussen 10 en 11 afgesproken, dus kwam ik slim om net iets voor 11 omdat het altijd later werd dan afgesproken word. En ja hoor, ze was niet aanwezig. Ik dacht even dat ik door de grond zakte, maar die bleef toch onder m'n voeten. Ik zei dat ik met haar afgesproken had en kreeg toen terug dat ik moest wachten. Op de vraag hoelang keek ze me best raar aan en zei ze "just wait", dus... Haar maar even gebeld, ze zou er binnen 10 minuten zijn. Dat waren er 40, maar was blij dat ze er was!
Tijdens het wachtte was ik ondertussen aan het appe met Mariëlle over dat ik ontzettend moe ben en snel buiten adem enz enz. Ze vind het serieuze klachten en wilt dat ik weer naar het ziekenhuis ga... Dat is best kak. Ik mag niet verder zelf doktertje spelen van d'r haha! Dus van de week maar weer eens een hele dag uittrekken voor een bezoekje aan het ziekenhuis geloof ik.
Toen ik aan de beurt was vertelde de mevrouw in de rolstoel waarvan ik de naam niet kan onthouden omdat die te moeilijk is dat ik zelf de brief moest schrijven. Dat had ik dus al 25x kunnen doen! Mijn chagrijnigheid op dat moment op een schaal van 1 tot 10? 11.
Maar, netjes om een papiertje gevraagd en kreeg toen een blanko A-4tje. Lang leve vertalen.nu een mooi verhaaltje geschreven over mij en m'n werk in Nederland en dat ik graag wil zien hoe het er hier aan toe gaat. Zij ging het verder regelen en zei dat ik morgen naar Joyland kon! Yes!
Even wat gedronken bij Java en mijn chagrijnigheid laten zakken terwijl ik producten opzocht met een hoog ijzergehalte en Sarah geappt of ze een afspraak wil maken bij de dokter.
Boodschappen gedaan en lekker terug naar het appartement. Opgeruimdl
Vandaag besefte ik dat alles hier "normaal" word ofzo. Als ik door de stad rijd of loop kijk ik niet meer op van de drukte, de vele toeterende auto's en piki's, de mensen die met kapot gescheurde kleren met kindje op de grond liggen te bedelen. In het begin stond ik daar van te kijken en was ik er best wel van onder de indruk dat je zo moet leven. Dat is nog steeds hetzelfde, want wat voor leven heb je nou als je met kind, beide in kapot gescheurde kleding op straat ligt, dag en nacht? Maar je raakt eraan "gewend" ofzo.
Behalve het tempo hier en het wachten. Daar wen ik niet aan!

Dinsdag 22 mei 2018
Vanochtend braaf luisterend naar Mariëlle weer naar het ziekenhuisbgegaan. Dokter Aliboy gesproken waar de leerlingen ook altijd heen gaan als ze hier verblijven. Van tevoren even wat symptomen vertaald omdat ik niet alles uit m'n hoofd wist. Ik was er om 9 uur en was om 12 uur alweer klaar! Ging toch sneller dan dat ik eerlijk gezegd verwacht had! Bloed laten prikken enz en heb géén Malaria! Wel bloedarmoede, ijzer tekort. Waarschijnlijk doordat m'n lichaam tijdens die darminfectie niet in staat was genoeg voedingsstoffen en dus ijzer op te nemen. En hoofdpijn, grote kans dat dat een bijwerking is van de Malerone. Helaas. Hij zei dar hij me niet kon adviseren daarmee te stoppen, omdat dat de beschermer is tegen Malaria. Als ik me binnen 48 uur slechter voelde met wat dan ook moest ik terug komen en heb zijn telefoonnummer gekregen. Altijd handig.
Benson gebeld en doorgereden naar Joyland, onderweg achterop de piki even 2 bananen naar binnen gewerkt. Ze zeiden dat ik daar vandaag kon beginnen dus had ik Benson weer wrggestuurd, maar toen ik daar aankwam wilde ze toch écht perse die brief. Grrrrr. Gebeld naar de office, maar geen antwoord op mijn 3 pogingen haar te pakken te krijgen. Dus, dan maar langsgaan. Ondertussen zat m'n irritatie wel even hoog. Eerst dat stomme ziekenhuis en dan wéér niet kunnen beginnen! Bij de office was haar kantoor dicht en was ze niet aanwezig, de vrouw achter de balie: "Ja... Ze komt nog wel terug vandaag... Denk ik... Of niet... Ik weet het eigenlijk niet, ook nket hoelaat... Je kunt hier zitten wachten... Je moet sowieso nu gewoon wachten tot je een mail krijgt...". Dat heb ik dus niet gedaan. Wacht nu wel op de mail, maar ben naar de supermarkt gelopen. Oortjes in, even m'n eigrn wereld. M'n muziek stond best hard dus hoorde niet veel om me heen en ineens werd ik bij m'n arm en nek gepakt.
Schrok me KAPOT!!!
Het was Mariëlle... Ze zei dat ze al een paar keer geroepen had, maar dat ik dat niet hoorde en dat ze me echt even moest hebben. Ze wilde namelijk nog even duidelijk maken dat ik écht naar het ziekenhuis moest gaan. Dus ik kon haar geruststellen met dat ik dat braaf gedaan had. Even over gehad en gezegd dat ik me niet kan herinneren ooit zoveel last gehad te hebben van ijzer tekort, dat heb ik wel vaker, maar nu voel ik me ook echt blegh. M'n handen trillen en dan heb ik alleen m'n telefoon vast, niet eens iets zwaars. Als ik hier de trap oploop ben ik buiten adem en heb totaal geen kracht in m'n armen en benen. Komt door de weersverandering zei ze. En ze zei ook dat ze aanstaande zaterdag al naar Nederland vertrekt, dat is al kei snel!
Uiteindelijk na even gekletst te hebben doorgelopen naar de supermarkt, ze hebben alle paprika's uit de schappen gehaald en daar brocolli ingelegd, maar ik wil geen brocolli in m'n salade. Dus ben ik gaan lopen! Ik ben lopend naar de andere Tuskys gegaan. Was denk ik 20 tot 30 minuten, normaal bel ik een piki, maar vond wandelen wel ff lekker. Onderweg nog even een t-shirt gekocht bij een van de kraampjes. Onderweg zag ik ook iemand met z'n hoofd tussen z'n knieen zitten. In oude vodden, want kleren kon je het niet echt meer noemen. Verwaarloosd haar, geen schoenen, enz enz. En ik bedacht dat ik hem wel een brood kon geven, zodat hij in ieder geval iets te eten had. Ja, dat leek me echt een goed idee! Totdat er 40 meter weer iemand in dezelfde staat op straat lag. En 50 meter weer iemand...
Met Benson terug gereden naat Pabaris en toen kreeg ik een apje van Wies. Stel nou, zei ze, dat ik het voor elkaar krijg om naar Kenia te komen, mag ik dan bij jou in jenapartement logeren?
(Wies is de eigenaar van Het Eikenblad waar ik werk en dus m'n werkgever. Maar het is wel meer dan alleen maar "een werkgever of baas" en super gezellig!) Haha, wat?! Dacht ik. Je maakt een grapje. Maar ze was heel serieus. M'n chagrijnigheid was in 1x verdwenen. Maar, ze moest het nog overleggen en regelen enz enz. Even gevideobeld. Na een tijdje kletsen kwam ze thuis aan en deed ze een rondje bij de bewoners, super leuk om die weer even te zien! Vooral als iemand op en neer begint te springen in een rolstoel wanneer ze hoort dat ze met mij aan her videobellen is. Ook gek dat ze daar door het huis loopt en ik alles kan zien alsof ik er ben...
Maar, uiteindelijk is dat gelukt en komt ze hierheen de laatste 10 dagen dat ik hier ben en vliegen we vervolgens samen terug.
Hi-la-risch! Echt super grappig!

Woensdag 23 mei 2018
Vanochtend om 9 uur de bus gepakt naar Rangala, weer kwam ik er net op tijd achter dat ik er al was, haha! Blijft een dingetje...
Rose was er, super leuk! En de studenten waren er ook, ook leuk! Met 2 andere Nederlandse meiden is het toch wel gezelliger om op een groep te staan dan in je eentje. Little Joppe was vandaag wat huilebalkerig. Had ook weer gespuugd, dus misschien gewoon niet zo lekker. Even met de zuster gepraat en betaald zodat Little Joppe voor een naar op Baby Home kan blijven. Ook gehad over Nina en Marga en dat die weer veilig thuis zijn. Ze vroeg waar Nina werkte en toen ik vertelde over een hondenkennel vond ze dat toch wel bijzonder. Hier lopen de honden uitgemergeld over straat en kijkt niemand naar ze om. Dat je dan zelfs scholen hebt waar je met je hond cursussen kan volgen is dan toch echt wel heel gek, haha!
Na nog wat gekroeld te hebben met de kids kwam ik dit keer echt niet onder de lunch uit. De vorige keer lukte dat wel, maar nu bij sister ging dat echt niet. Dus samen gelunched. Ik weet niet meer hoe, maar op een gegeven moment hadden we het over de gevangenis hier. De vraag die al heel lang door m'n hoofd spookt is of er hier uberhaupt wel iemand in de gevanenis zit, want Sammy vertelde dat als hier iemand vermoord word ze met de iedereen in de stad naar diegene op zoek gaan en hem gaan vermoorden. Dan lijkt mij dus dat je niemand meer hebt om op te sluiten als ze allemaal dood zijn... De zuster gaf me een nummer van een andere zuster die werkt in Kisumu in de gevangenis. Als ik haar even belde kon ik met haar mee om een kijkje te nemen hoe het er daar uit ziet. Lijkt me erg intressant, maar nog shockerender. Schrijf je dat zo?
Wat ook wel grappig was, is dat de zuster een vraag voor me had, waar we het nog nooit over gehad hadden. "Oke..." dacht ik. En toen vroeg ze waarom ik het eigenlijk nooit over "mijn vader" had. Tsja, nou... 'Marga was getrouwd met een man en toen kreeg ze mij. 3 jaar later kreeg ze Joppe en hij wilde geen kinderen meer, dus toen is hij weggegaan...' mooi verhaal toch? Schijnbaar kwam het erg geloofwaardig over, want ze trapte erin. Best gek om te vertellen, maar het was gekker om antwoord te geven op de vraag dat ze wist dat Josien ook kinderen had maar hoe zat dat dan? Dat zijn natuurlijk dezelfde, maar dat kon ik niet zeggen... Dus maar een vraag terug gesteld over of het hier normaal is om te scheiden en daar ging ze in mee. Voelde toch wel raar om te zeggen dat "mijn vader" wegging en we geen contact meer hebben. Dat vond ze wel erg goed zij ze, hij was weggegaan, dus hij had dan ook niet meer het recht om mij te zien.
Na de lunch even met M geklets en morgen boodschappen doen met haar in Ugunja. Nina en Piet stuurde op de heenweg berichten dat ze overvallen is en haar tas met spullen (betaalpasjes enz) en haar schoenen gejat zijn. Nina wil haar helpen, dus ga ik samen met M naar Ugunja om nieuwe schoenen, tas enz te kopen.
Nog even geholpen bij de kleine baby's en met de bus terug gegaan. Er is een nieuw record gevestigd deze reis, want er werd 23 man in de bus gepropt die in Nederland bedoeld is voor max. 9 personen. Ik was ontzettend blij dat ik er weer uit kon, want iemand had een stinkende vis bij en naast al die plakkende mensen, heb toch wel mijn persoonlijke ruimte zegmaar.
Even naar de supermarkt gelopen en toen ik daaruit kwam kwamen de studenten me tegen (de andere groep van Kisumu). "Ga je mee eten bij de KFC?" Ik: "Nou, uhm..." Hun: Ja, kom! Gezellig joh!" Ik: "Oke..." en het was inderdaad heel gezellig!
Terug thuis lekker gedoucht, een soort CV geschreven. 2x, gelijk een kopie!
En gaan slapen. Hoofdpijn...

Donderdag 24 mei 2018
Vanochtend toen ik wilde vertrekken riep mevrouw Pabari mij "Nina, do you have a second, we need to talk...". En toen we zaten begon ze met "i've bad news for you..." dus ik dacht: 'Kak, ik kan niet blijven op Pabaris'. Maar! Dat kon wel! Woehoe! Ik moet alleen morgen het penthouse uit en naar een 1 persoons appartement, maar daar had ik eigenlijk heel de tijd al moeten zitten. Daar staat gewoon een bed, heb ik een douche, wc, koelkast en keuken, dus ik vind het prima!
Was echt wel opgelucht dat ik kon blijven. Morgen dus verhuizen, 5 nachten in een 1 persoons en daarna naar het 2 persoons appartement.
Na dit goede nieuws ben ik met Benson naar Joyland gereden en heb ik daar m'n CV afgegeven. Ook de vrouw die weer niet aanwezig was een sms gestuurd met dat ik oo kantoor geweest was, m'n CV daar is, ik precies dezelfde aan Joyland geef als kopie en ik hoop dat het nu goed is. Ben er nu wel klaar mee namelijk... Actie, hoppa!
Ook Agnes even herinnerd aan onze afspraak morgen voor de nieuwe lading tasjes. En met de Bungoma Line naar Rangala gereden. Het was echt een luxe bus. Volgens mij was hij nieuw, want de bekleding van de stoelen waren nog heel! Ik was van plan om nu echt op tijd uit te stappen en op te letten. En dat lukte, totdat iemand apte en ik antwoord gaf. We reden er glad voorbij, maar nog voor we bij Ugunja waren kwamen ze er al achter. Ik niet hoor, maar iedereen in de bus zat me met grote ogen aan te kijken dat ik toch m'n oortjes maar even uit deed. Met de piki dus een stuk terug gereden. Even met de kids gekroeld. Little Joppe aan het lachen gemaakt, super grappig ventje! En toen ik vroeg aan M hoelaat we naar Ugunja zouden gaan zei ze dat ze niet mocht van de zuster. Dus ik vroeg waarom niet, maar het mocht "gewoon" niet. De zuster was niet aanwezig en dat was op dat moment jammer, want ik wist zeker dat als ik het zou vragen het wel zou mogen. Even gepraat en M gaf aan dat ze eigenlijk geen kant op kan... Ze huurt het huis van de zuster en werkt voor haar waardoor ze het kan betalen. Ze móét dus doen wat de zuster zegt, andera word ze ontslagen en heeft ze niet alleen geen baan, maar ook geen huis meer. En kan ze nergens anders aan de bak komen omdat ze geen scholing heeft gehad. Dus als sister zegt dat je niet naar Ugunja mag, dan doe je dat braaf niet. Als sister zegt dat je een dagdienst, een avonddienst en daar achteraan weer gelijk een dagdienst moet draaien, dan doe je dat. Want ze heeft geen keuze. En sister weet dat...
Dus, in plaats van Ugunja maar de was van de lijn gehaald en opgevouwen. Overlegd met Nina en uiteindelijk (zonder dat iemand het zag, omdat als siater het weet ze gelort word op haar sallaris wat al niet heel veel is) haar geld gegeven zodat ze morgen zelf naar Ugunja kan en mij later de bonnetjes geeft. Gelunched en na de lunch bij de baby's gezeten. Er was niemand en er was er 1 hard aan het huilen. Maar die wilde gewoon aandacht, want toen ik haar oppakte was ze in 1x stil haha.
 Rond een uur of 4 de laatste bus terug gepakt. Big Jake stond er, zo heet hij helemaal niet zei hij, maar in mijn herinneringen wel, dus blijf ik hem in m'n hoofd gewoon lekker zo noemen. En tegen hem gezegd dat ik met de bungoma line mee terug wilde. Na een half uurtje was die er alleen nog niet, dus regelde hij voor me dat ik in een gewone matatu voorin kon zitten. Ook prima!

Vrijdag 25 mei 2018
Vanochtend na het ontbijt m'n spulletjes in de koffer gesmeten en naar beneden gezeuld. Was wel zwaar een grote koffer en tas een wentel trap af naar beneden en daarna nog een betonnen trap. Maar, stukken beter dan naar boven zeulen!
Koffers weer uitgepakt en spullen voor in de vriezer even afgegeven omdat de stroom nog niet werkte. Even een uurtje bij de studenten in het zonnetje aan het zwrmbad gelegen, wat gegeten en met Benson naar Joyland gereden om ook daar de brief af te geven. Ik zei dat ik maandag wilde beginnen en ze ging vragen of het nu allemaal goed was, omdat ik al best wel een tijd aan het struggelen was. Als dit niet lukt dan laat ik het er maar bij. Ondertussen heb ik nog 2.5 week dat ik hier alleen ben en dan komt Wies, ben niet van plan dan nog te werken op Joyland dus als ze nu zeggen dat het niet oke is, dan lekker niet.
Na Joyland langs de safaricom voor niejwe kaartjez, gelijk door naar de bank om het appartement te betalen voor de laatste 3 weken, weer door naar het ziekenhuisje met de dokter in haar leren jack om even hoi te zeggen en te vragen waar ik ijzertabletten kan halen. Dat was volgens haar niet nodig, ik moest gewoon lever gaan eten. Nou, dat ga ik dus niet doen. Bah bah! Wel groene groentes en roos vlees, maar geen lever! Gevraagd of ik moest betalen voor het consult, maar ze noemde ons vrienden dus hoefde ik niet te betalen. Ze wilde wel een flesje Sprite en ik moest toch nog boodschappen doen, dus dat daarna maar even afgegeven. Ondertussen zat m'n rugzak vol met boodschappen, had ik een fles water van 10 liter onder m'n arm en 2 tassen vol met 50 pakken maandverband voor de meiden op Rambula school waar ik dinsdag heen ga. Ze vroeg of ik lever had gekocht en toen zei ik maar 'ja' ondanks het niet zo is. Wel gehaktballen voor in de soep, haha!
Toen ik daarna stond te wachten op Benson met al m'n boodschappen kwam er een vrouw aanlopen die me omhelsde, midden op straat. Dus ik bleef beweegloos staan met de gedachte: "Wat doet deze gekke vrouw in vredesnaam?". Maar, het was Millicent! Ik was bezig op m'n telefoon en het ging te snel om te zien wie het was. Super grappig! Ze moest wel lachen toen ik vertelde wat ik dacht toen ze me omhelsde haha. Even gekletst, ze komt zondag naar Pabari voor de studenten dus of we elkaar dan zagen. Toen Benson er was terug naar Pabari gereden en de boodschappen opgeruimd. Nog even gaan zwemmen, want het was lekker warm vandaag! Gedoucht en toen kwam Agnes de lading tasjes brengen, 25 stuks! Die kunnen mooi met Nina en Gerda mee terug naar Nederland. Moet de rest toch echt in mijn koffer gepropt worden.

Zaterdag 26 mei 2018
Vanochtend besefte ik me dat ik vandaag over een maand alweer thuis ben...! Dat gaat toch wel hard, ondanks ik nu niet aan het werk ben. Welliswaar heb ik gisteravond een mail gekregen met daarin (als ik het goed begrijp) dat ik langs iemand moet en het dan goed is en ik dus kan beginnen.
Het uitslapen was uiteraard niet gelukt. Het licht schijnt al vroeg door de gordijnen naar binnen, mensen zijn wakker en dus maken ze geluid, er rijden auto's, de honden blaffen als er iets is bij het hek en, ik wilde dat ik het niet goed gehoord had, maar er kwam een fanfare voorbij. Waarom? Geen idee! Maar ik hokrde een grote trom en wat andere instrumentel voorbij banjerren, dus toen heb ik het opgegeven, heb ik ontbeten en ben ik bij de studenten aan het zwembad gaan liggen. Smiddags weer soep gemaakt en lekker niks gedaan. Even gekletst met Nina en Gerda (van het Kellebeek), want die zijn vandaag aangekomen. Hadden wat kleertjes voor baby's en een T-shirt van Joppe meegnomen, dat vind ik wel fijn. Een tijd terug zat ik in de bus en voelde het echt alsof ik alleen reisde. En als ik iets van hem bij heb, ben ik toch niet helemaal alleen. Ik weet wel dat veel mensen aan me denken enzo, maar Joppe is nu overal, dus ook met mij in Afrika!
Ook nog een kaart en wat lekkers van de mamsen. Lief!

Zondag 27 mei 2018
Vanochtend gewoon tot 8 uur geslapen! Voor hier is dat best lang. Rustig aan eens een ontbijtje en weer lekker in de zon gelegen. Het was echt enorm warm vandaag!
Al snel kwam ik erachter dat ik geen stroom had. En niet alleen ik, maar ook de studenten hadden geen stroom. Dus geen wifi, was voor hun een ramp. Maar ik vond het toch wat erger dat de kip in de vriezer nu dus ontdooit. En niet alleen de kip, maar ook het andere vlees en heel belangrijk, de ijsjes! Die moest ik dus maar opeten.
Eind van de ochtend even om boodschappen geweest en nog eens 50 pakken maandverband gehaald. 2 meiden van een jaar of 13 stonden voor, keken me aan en begonnen te giegelen. Ook bij de kassa keken ze me even raar aan, totdat ik bevestigde dat het voor een donatie was op een school. Met een flinke doos achterop de piki naar huis gereden. Benson was bezig en Silas nam niet op, ook was m'n beltegoed op dus maar een piki van de straat geplukt (sorry mam, ik weet wat de afspraak was, haha!) Maar ik kwam gewoon veilig aan op Pabari. Toch grappig dat je de driver dan de weg moet wijzen omdat hij niet weet waar het is en ik ondertussen wel.
Het viel niet mee om 100 pakken in die doos te proppen en in je eentje ook nog dicht te moeten vouwen, wat eigenlijk niet mogelijk was omdat het niet past en er een strak touw omheen te spannen. Sarah kwam even bij ons kletsen bij het zwembad en toen wij (de studenten en ik) net wilde vertrekken naar Java House kwamen ook Millicent en Consulata aan. Toch grappig om mensen te zien die je hier allemaal leert kennen. Bij Java House lekker gegeten en toen weer terug naar Pabari. Nog even m'n boek gelezen en nu koken. Nou ja, koken... Soep opwarmen en brood roosteren!